Never a Lady

Character One Shot:

Hoe had ze het zover kunnen laten komen? Zelfs in haar verdoofde staat spookte die gedachten door haar hoofd. Bleef het malen en maar terug keren. Ze voelde niets meer, het deed haar niets meer. De pijn begon weg te ebben, of sloot ze zich er voor af? Haar lichaam bewoog, maar Chloe zelf registreerde het niet meer. Haar ogen, glazig met tranen die al eerder gevallen waren, bleven naar de koude stenen van de straat kijken. Hoe had ze het zover kunnen laten komen?

Ze had naar haar broers moeten luisteren. Thomas had haar nog gewaarschuwd om niet de stad in te gaan en de pub op te zoeken. Het was niet veilig met alle Redcoats die over straat liepen. Maar de pesterijen en uitdagingen van de jongens hadden haar voort gedreven. Venijnig had ze gesteld dat zij de jongens er heus wel uit kon drinken. Of in ieder geval op zijn minst met ze mee kon drinken. Hoeveel konden die jochies van vierteen en vijftien jaar oud nou op? Meer dan Chloe had verwacht. Veel meer, maar ze had dapper meegedronken. Het ene na het andere glas ging achterover en het drank gleed door haar keel heen. Bij haar zesde glas kon ze niet meer rechtop zitten. De jongens hadden haar uitgelachen, ook al konden die ook niet meer op hun stoelen blijven zitten. Een was al knock out gegaan en lag ergens op de vloer. Chloe’s tegenstander zat nog met een glas in zijn handen en keek met een lompe grijns naar het dronken meisje. ‘Geeeef het op.’ Brammelde hij met een tong dik van het alcohol. ‘Je kunt niet winnen, Chloe. Meisjes kunnen dit gewoon niet. Geef het op.’ Maar Chloe schudde hevig haar hoofd. Ze zou het niet opgeven. Ze zette haar lippen wederom aan haar glas, maar deze werd snel uit haar handen getrokken. De inhoud viel over haar blouse heen en verontwaardigd, en tevens tergend langzaam, keek Chloe op naar de figuur die haar glas in zijn handen had. Het duurde even voordat ze scherp kon zien en ze merkte dat de ruimte wat bewoog. ‘Chloe, bij God, ben je helemaal besodemietert?’ Die stem kwam haar bekend voor. Toen eindelijk haar beeld weer helder was keek ze in het gezicht van Thomas. O ja, hij zou ook in de kroeg zijn met zijn vrienden. Het was zijn vrije avond. De enige avond waarop hij niet bij zijn nieuwe vrouw hoefde te zijn.  ‘Jij gaat nu naar huis toe.’ Chloe wilde nog protesteren, maar ze werd al ruw bij haar schouders gegrepen en richting de deur geduwd. ‘En jullie,’ Hoorde Chloe haar broer schreeuwen richting de jongens, ‘Jullie zouden je moeten schamen. Om haar zover te laten gaan. Ze kan amper staan!’ De jongens waren stil gevallen. Met Thomas O’Neal viel niet te spotten als hij kwaad was.

Thomas had haar een stukje richting huis gelopen. Zodat ze op de grote weg uit zou komen en recht naar huis kon lopen. Dat moest haar wel lukken. Zelfs in deze staat. En het ging ook een tijdje goed. Tot een groep mannen met rode jassen voorbij kwamen gelopen. Ze waren duidelijk in eenzelfde staat als Chloe. Ze kon zich nog herinneren dat ze naar de mannen had gekeken. Ze hadden gelachen en vervolgens naar haar gewezen. Chloe had het gelaten en slenterde verder. Dat was haar fout geweest. Voor ze het goed en wel wist lag ze op de koude stenen van de straat. Een steeg in geduwd en ze voelde de handen over haar kleding en lichaam gaan. Haar mond ging open om te gillen, maar de man drukte deze dicht met zijn grote hand. ‘Ssst, meisje. Als je lief voor me bent, dan ben ik ook lief voor jou. Niet zo spartelen.’ Bromde de man en Chloe begon te trillen van angst toen zijn andere hand onder haar rok verdween. Tranen die hadden gedreigd te vallen, gleden nu in hete stromen over haar wangen. Haar borstkas ging hevig op en neer terwijl ze naar adem probeerde te snakken . Haar ogen werden groot toen de man zijn riem begon los te maken en Chloe probeerde weer te schreeuwen. Wanhopig naar iemand die kon helpen, maar niemand kwam. Het moment van pijn duurde niet lang. Het was alsof ze uit zichzelf was getreden en ze lag als een levenloze pop op de grond. Hoe had ze het zover kunnen laten komen?

Chloe’s blik ging naar de andere mannen. Eentje stond kotsend tegen de muur aan geleund. Die was zo dronken dat hij bijna niet meer kon lopen en hij zijn maaginhoud verloor. Anderen sloegen elkaar lachend op de schouders en begonnen te grappen en vroegen aan de man boven haar, duidelijk de leider, of zij ook nog aan de beurt kwamen. En een klein groepje stond afgezonderd van de rest. Ze keken zwijgend toe. Sommigen met spijt en verdriet in hun ogen, anderen konden niet eens kijken. Chloe kon dat ook niet meer. Ze wilde hun gezichten niet zien. Haar blik ging nog een keer naar het gezicht van haar belager en deze prentte ze in haar geheugen. Daarna sloot ze haar ogen en wachtte ze. Wachtte ze tot het voorbij was.

Het was de vrouw van Thomas die haar had gevonden. Zo op straat midden in de nacht. Waarom de vrouw überhaupt die kant op was gelopen heeft Chloe nooit geweten en daar heeft ze ook nooit om gevraagd. Van de verplaatsing herinnerde ze zich ook niet veel. De dagen erna wel. Het was een hel. Voor een paar dagen kon ze niet meer goed lopen en haar lichaam was gesierd met blauwe plekken. Haar armen kende een paar duidelijke handafdrukken en ook haar rug deed pijn. Haar moeder was de eerste twee dagen in shock geweest. Wat was haar kleine meid overkomen? Thomas voelde zich schuldig. Hoe had hij zijn zusje zo over straat kunnen laten gaan? Chloe zelf zat dagen lang wezenloos in bed. Niet in staat om te bewegen. Mensen op straat hadden gehoord wat er was gebeurd met de jongste O’Neal. Het was geen geheim dat de Ieren een grote hekel hadden aan de Britten. Ze kwamen hun land binnen vallen en nu bleken ze zich ook te goed te doen aan hun kinderen. De meeste pikte het niet, maar wat konden ze doen? Het bleef bij nieuws en van haar overvallers hoorde Chloe niets meer. Maar het ergste nieuws moest nog komen. Chloe was al vroeg volwassen geworden, zoals haar moeder dat had genoemd. Ze had haar maandelijkse perioden nooit regelmatig gekregen, maar ze kwamen wel. De eerste maand na het voorval wijdde haar moeder het aan stress en andere factoren. Het zou nog wel komen. Chloe zelf besefte de zwaarte van het alles nog niet. Het meisje, nog maar 13 lentes jong, had zich terug getrokken. Ze gaf niemand de schuld behalve zichzelf en dat vrat haar langzaam op. Hetzelfde gebeurde bij haar broer. Die elke dag op bezoek kwam sinds het voorval en elke dag zijn verontschuldiging aan bood. De drinkwedstrijd was allang vergeten. Zo was hij er ook toen het nieuws kwam.

Chloe had drie maanden op rij niet gebloed en haar moeder vreesde nu het ergste. De dokter werd erbij gehaald en terwijl de oudere man zich over Chloe ontfermde, bleef de rest van de familie angstvallig in de woonkamer zitten. De familie wist al genoeg toen de arts naar buiten kwam. Zijn gezicht sprak boekdelen. Zwanger. Het woord bleef door Chloe’s hoofd heen spoken. Ze wist genoeg van de bloemetjes en de bijtjes dankzij haar broers en Chloe besefte ook wat voor gevolgen dit met zich mee bracht. Ze zou een klein kind op de wereld zetten. Deze gedachten bleef door haar hoofd spoken gedurende de komende maanden. Op straat werd er schande gesproken. Niet alleen van de Britten die dit hadden gedaan, maar ook over Chloe werd schande gesproken. Blijkbaar had het jonge meisje het zelf op de hals gehaald. Chloe was ondertussen haar viertiende verjaardag gepasseerd en nadermate haar buik begon te groeien, begon het besluit om dit kind af te staan ook meer te spoken. Maar duidelijk overtuigd was ze niet. En dat was ze ook niet toen de bevalling begon. Nooit zou Chloe de helse pijnen vergeten. De bevalling duurde gelukkig niet lang. De weeën waren in de ochtend begonnen en aan tegen het begin van de middag had Chloe het leven geschonken aan een klein meisje. Terwijl Chloe het krijsende kind in haar armen kreeg gelegd, had haar moeder de beslissing voor haar gemaakt. Thomas en diens vrouw zouden voor het kind zorgen. Tevens als straf. Het was geen geheim dat Sara O’Neal haar oudste zoon verantwoordelijk hield voor deze tragedie. Chloe had geen enkele zeggenschap meer. Het kind zou bij haar broer terecht komen en zou de leugen gevoed krijgen dat zij de dochter zou zijn van Thomas en Brenna O’Neal. Chloe zou haar tante worden. ‘Lilly.’ De stem van Chloe klonk zacht en schor. Ze sprak niet veel meer sinds het voorval en het klonk zo raar om haar stem te horen dat de familie meteen stil viel. Hun ogen gingen naar het meisje in bed, nog steeds bezweet en met haar dochter in haar armen. Chloe beantwoorde hun blikken niet, maar keek naar het kleine meisje in haar armen. ‘Ze zal Lilly heten.’ Dat was de laatste keer dat Chloe iets te zeggen had over het meisje.

Haar ogen schoten open en ze keek vol afschuw naar de rode jassen van de Britse Navy. Om ervoor te zorgen dat ze niet meteen uithaalde naar de eerste en beste man die binnen het bereik was van haar zwaarden, wreef Chloe over een tatoeage op haar onderarm. Een sierlijke, maar simpele bloem sierde haar onderarm. Een lelie. Onder de bloem waren in sierlijke letters de naam Lilly geschreven. Chloe had deze laten zetten nadat ze allang weg was van huis. Op zee terwijl ze nog in jongens kleding liep. Het was gemakkelijk toen. Als er naar gevraagd werd antwoordde ze dat het ging om een liefje die thuis op haar zou wachten. De mannen geloofde haar. Al vonden ze het wat onnozel dat ze de naam van een meid op haar arm had laten tatoeëren. Niemand wist de echte reden. Nadat ze een reputatie voor zichzelf had opgebouwd en ze in vrouwenkleding – voor zover ze de broek, blouse, lange laarzen en haar lange jas vrouwen kleding konden noemen - kon rondlopen hadden enkele zielen nog naar de tatoeage gevraagd. Nooit hadden ze een antwoord gekregen. Op een flinke stomp in hun gezicht na dan, of als ze hardnekkig bleven door zeuren een dolk tussen hun gespreide vingers.  Het was een goed bewaard geheim. Ze had haar dochter nooit meer gezien sinds haar  vertrek. Chloe liet even een cynisch lachje horen. Het was nog een wonder dat haar moeder een man voor haar had weten te vinden. Zo kort nadat ze was bevallen. De man was van buiten de stad en wist niets van haar. En toen vond Chloe het mooi geweest en was ze gevlucht. Ze had het de mannen van toen nooit vergeven. Nadat ze het gezicht van haar dochtertje had gezien, had Chloe besloten dat het genoeg was geweest. Geen zelfmedelijden meer. Ze zou het gezicht van de man die haar dit had aangedaan nooit vergeten. Als ze hem ooit nog tegen zou komen dan zou hij boeten. Die belofte had ze aan zichzelf gemaakt. In de tussentijd zou een man haar nooit meer zo aanraken. Nooit zou een man dominant en de baas over haar zijn. Nooit zou ze het tot een herhaling laten komen. En nooit zou ze meer denken: Hoe had ik het zover kunnen laten komen?