The sweetest revenge becomes your pain

Alec hield zijn adem in, de markt vermaakte hem met hun vreemde spelletjes waar je geld mee kon verdienen. Maar geen van die spelletjes konden hem nou ook echt van het werkelijke probleem houden. Daarbij wist hij helemaal niet waar Edward was en hoe het allemaal ging aflopen met Cat. Hij bolde zijn wangen om genoeg lucht binnen te krijgen en keek even om zich heen. Zijn tegenstanders waren waarschijnlijk niet ouder dan twaalf jaar. Misschien had Edward gelijk, was hij wat kinderachtig voor zijn leeftijd. Misschien had geen gelijk en was hij gewoon saai voor zijn leeftijd. Of misschien moest hij Cat geloven en zou hij nooit een meisje ontmoeten die hem leuk zou vinden, maar misschien moest hij er gewoon niets van aan trekken wat zijn zusje zei. Zeker niet nu ze vol zat van die hormonen die door haar lichaam gierde. Alec kon er gewoon niet aan denken dat haar zusje 'het' gedaan heeft met die vent en toen dat ding in haar lichaam gekregen had. Koude rillingen gleden over zijn rug. Hij moest helemaal niet aan 'het' denken. Dat moest toch super gênant zijn. Volgens zijn zusje was hij kinderachtige kleuter. Iets waar ze misschien gelijk in had nu hij zag tussen wat voor leeftijdsgroep hij stond. Hij liet zijn adem gaan, niet omdat hij het niet langer vol kon houden, maar omdat hij zich volwassen wilt gaan gedragen. Hij ging recht staan, maakte zijn schouders los en ging opzoek naar zijn eerste volwassen daad.
Hij probeerde wat breed uit te lopen zodat hij meer een gevaar leek voor andere. Zijn lengte werkte daar natuurlijk niet helemaal aan mij, maar hij zou zijn best doen. Hij keek naar een groepje vrouwen aan met een knipoog, nadat hij voorbij ze gelopen was hoorde hij ze giechelen en fluisteren dat hij schattig was. Zijn houding veranderde weer naar zich zelf. Hij draaide zich om naar de vrouwen die hem nog giechelend aan keken. Met schattig kwam hij natuurlijk nergens. Hij lette niet op waar hij naar toe liep en voordat hij het wist liep hij tegen een persoon op. Hij draaide zich vlug om en keek naar de persoon waar hij tegen op gebotst was.
'Sorry, het spijt me.' Zei Alec vlug. Hij probeerde de man zo vriendelijk mogelijk te behandelen.

Zijn blauwe kijkers waren op al de voorbijgangers gericht. Hij keek iedereen bestuderend aan toen die voorbij kwamen. In zijn hand had hij één goedstuk dat hij heel de tijd tussen zijn vingers heen lied gaan. Een slachtoffer zoeken. Dat was wat hij aan het doen was. Hij zocht iemand die geld op zak had waarvan hij iets te eten en te drinken zou kunnen komen. Het was stelen, ja, maar het was ook overleven. Zo nu en dan had hij het al wel eens gedaan, maar dat was dan vroeger geweest, in zijn jongere jaren. De trucjes wist hij nog, het was enkel de vraag of hij ze nog kon toepassen. Dat ging hij dadelijk wel zien. Eerst het perfecte slachtoffer zoeken. Na een hele tijd wachten kwam die persoon dan ook. Iemand die net wat beter gekleed was dan de rest en net een iets trotsere houding had dan anderen. Zonder te aarzelen stond Leigh recht. De munt stak hij meteen weg in zijn zak terwijl hij de man van op een veilige afstand begon te volgen. Hij moest het juiste moment afwachten. Des te verder ze gingen, des te dichter Leigh bij de man ging lopen tot hij er zogoed als tegen liep. Dat was ook de bedoeling, want uiteindelijk liep tegen de man aan. ‘Oh sorry. Mijn fout.’ zei Leigh. Een glimlach sierde zijn gezicht terwijl hij de man recht in de ogen aan keek. Hierdoor werd de man gefocust op zijn gezicht, en merkte hij niet dat Leigh op hetzelfde moment de geldbuidel van de man stal. In een vlugge beweging had hij die in zijn mouw gestoken voor dat hij verder wandelde alsof er niets was gebeurt.
Met de inhoud van de buidel kon hij zeker enkele dagen verder als hij wat op zijn geld letten, en dat was de bedoeling. Natuurlijk ging hij nog eens zien hoeveel zijn winst was, maar eerst moest hij op een veilige afstand van de man zijn. Hij sloeg juist een straat in toen dat hij de man iets hoorde roepen. Hij ging geen risico’s nemen en zette het op lopen. Nog enkele andere straten sloeg hij in tot hij eindelijk op de markt terecht kwam. Er liepen veel mensen rond, en het was onmogelijk dat hij daar nog gevonden ging worden. Daarom vertraagde hij en liep hij door de menigte. Ondertussen nam hij de geldbuidel erbij en bekeek hij de inhoud. Er zaten verschillende gouden stukken in en ook enkele zilverstukken. Het was in ieder geval beter dan niets, en deze keer kwam er een gemeende glimlach op zijn gezicht. Deze verdween al snel weer toen dat één of andere idioot tegen hem aan liep. De jongen verontschuldigde zich meteen. ‘Het spijt je?’ vroeg hij met zijn wenkbrauwen opgetrokken. Het geldbuideltje sloot hij weer en stak hij veilig weg in zijn broekzak. ‘En wat moet jij voorstellen? Een dief, moordenaar…piraat?’ met een strakke blik keek hij de jongen aan. Het liep hier vol met van die lui, en het kon nooit kwaad om te weten wie wat allemaal was. Misschien kwam Leigh zelfs nog zaken te weten die later in zijn voordeel kon gebruiken. De kans dat de jongen ook een normale burger was zat er ook in.

Alec schrok zich dood toen hij tegen de man op liep. Lekker handig weer om in zijn eigen wereldje te zitten en niet op te letten wat hij aan het doen is. Hij verontschuldigde zich tegen over de man, maar dat was voor de man overduidelijk niet genoeg. Alec keek hem een beetje vreemd aan toen hij vragen ging stellen over wat Alec was. Wat kon het de man schelen of hij een moordenaar was of een dief? Hij zag zelfs niet in waarom Alec dat zou vertellen aan de man.
'Dat gaat u niets aan.' Hij legde zijn hand op het handvat van zijn zwaard. Voor het geval nodig was kon Alec in een keer toe slaan en de man aan zijn zwaard rijgen. Hij onderzocht de man en kon geen wapens vinden die zichtbaar waren. Maar iets zei Alec dat deze man niet ongewapend over straat liep. Vandaar dat Alec ook niet zijn rug keerde naar de man. Hij zat er niet op te wachten om een mes tussen zijn ribben terug te vinden. Met kleine stapjes maakte hij ruimte tussen hem en de man. Hij wilde geen aandacht trekken van de burgers die om hen heen winkelde op de markt.
'Ik denk niet dat u iets met de informatie kan.' De man had nog helemaal niets gedaan, maar Alec vertrouwde de man niet. Hij wilde hem dan ook weg lokken van het plein zodat er geen burgers gewond zouden raken als hij in eens een gekke bui zou krijgen. Nou ja aan zijn uiterlijk te zien was hij de gekke bui al voorbij en was hij gewoon compleet gestoord. Alec moest eerlijk zijn tegen over zichzelf, maar die man zag er echt uit alsof hij elk moment op je af kon stormen en je keel dicht kon knijpen. Een koude rilling gleed over zijn rug. Liever maakte hij dat niet mee. Nu pas merkte hij op dat de man een geld buideltje in zijn handen had gesloten. Er is een dief voor nodig om er een te kunnen herkennen. Alec trok zijn zwaard en richtte die naar de man.
'Dat buideltje ziet er iets te sjiek uit voor een simpele man zoals jij.' De nette manieren liet Alec achter wegen. Het buideltje was van leer, maar net iets te mooi en glad, Alec had zelf ook buideltjes en die zagen er geen van alle zo mooi uit. De man had waarschijnlijk een flinke buit gemaakt door te stelen van het buideltje.