In your head

De koude wind was hard te voelen op het dek, en de koude druppels die soms over de rand heen vlogen hielpen daar niet mee. Het was niet dat hij het niet gewoon was. Hij had veel vaker op een schip gestaan. Soms weken lang achter elkaar. Midden in de winter in de open zee. Dat was niets in vergelijking met dit. Toen was het echter helemaal anders. Hij werd toen behandeld met respect maar daar is nu niets meer van te zien. De Navy zocht hem en als ze hem vonden was het zeker zijn einde. Niet dat het hem wat kon schelen. Het waren toch een bende kippen zonder kop. Ze wisten niet waar ze mee bezig waren. Het was niet Leigh zijn probleem als ze uiteindelijk niets meer waard waren.
Gefrustreerd gooide de man een fles rum overboord. De zachte plons die te horen was betekende dat de fles het water had bereikt. Sommige mensen had hij wel al naar hem zien kijken, maar dat was niet omdat ze hem herkenden. Het kwam voornamelijk omdat hij al heel de tijd heen en weer zat te wandelen. Ging zitten en terug recht ging staan. Leigh wist gewoon niet goed wat hij moest doen. Alles was hij kwijt en dat was niet het leukste gevoel. Geld ging een probleem worden en een woning zou dat ook worden. Natuurlijk moest hij ook nog eens zien dat de Navy hem niet vond want dan was het helemaal gedaan met hem. Natuurlijk had hij wapens bij zich. Een zwaard en pistool dat hij gestolen had van een Soldaat. De persoon had hem herkend en probeerde hem alleen aan te pakken. Jammer genoeg was die jongen onervaren en eindigde hij dood. Leigh kon toen moeilijk de wapens laten liggen, dat zou ronduit dom zijn. Daarom dat hij de wapens had meegenomen. Het was nu één van de enige zaken die hij had. In ieder geval kon hij zich nog verdedigen.
Nog iets dat volledig was veranderd was zijn uiterlijk. Terwijl dat hij enkele maanden geleden zijn haar nog mooi in een staart bond en verzorgde lag het er nu warrig bij. Plukken hingen voor zijn ogen en staken alle kanten op. Hier en daar zaten er ook nog eens knopen in en het zag er gewoon niet meer zo verzorgd uit. Dat kwam er nu eenmaal van als je opgesloten zat. Je had niet meteen de materialen om je te verzorgen. Hetzelfde gold voor zijn kleding. Hij had een simpel zwart hemd aan met een donker grijze broek eronder met zwarte laarzen. De laarzen waren wel nog goed, want die had hij van dezelfde soldaat gesloten als waar hij zijn wapens van had.

Na een hele tijd kwam er eindelijk land in zicht. Pas toen keek Leigh eindelijk eens op van het water en kwam er een glimlach op zijn gezicht. Nassau. Niet de plaats waar hij altijd al heel wou gaan, maar het was beter dan Havana. Zeker nu was het er nog veiliger. Het was de perfecte plaats om even te herstellen van alles. Zijn schouders deden zeer en volgens hem had hij ook wel de één of andere ziekte opgelopen. Eerst moest hij herstellen. Goed herstellen, dan pas zou hij terug naar Havana gaan. Wat hij daar precies wou gaan doen wist hij niet. Leigh wou er gewoon terug heen omdat het ooit zijn thuis was geweest. Nu liep hij rond tussen piraten en bedriegers.
Nog steeds had de man een vrij trotse houding. Hij hield zijn rug recht en zijn schouders naar achter. Eén hand liet hij naast zijn lichaam hangen en het andere ruste op zijn zwaard. Klaar om het wapen te pakken als het nodig mocht zijn. Zo liep hij samen met nog enkele andere mensen van het schip af. Heel de tijd keek hij om zich heen, hield al de mensen in het oog. Je zou bijna kunnen zeggen dat hij voorbereid was op elke mogelijke beweging. Er liepen wel meer mensen rond met wapens en dat zorgde nu niet voor het meest veilige gevoel. Ergens in het midden bleef de man staan en haalde diep ademen. Zijn ogen sloot hij voor enkele seconden. Toen Leigh eenmaal weer wou verder gaan was het echter wel te voorspellen wat er gebeurde. Iemand wandelde juist voorbij en hij liep ertegen aan.
Leigh zei niets. De eerste paar seconden toch niet. Het enige wat hij deed was het handvat van zijn zwaard vastnemen. ‘Tegenwoordig is uitkijken zeer moeilijk. Niet waar Mevrouw?’ zei Leigh beleefd tegen met meisje waar hij tegenaan was gelopen. Natuurlijk had hij het niet over zichzelf. Nee, hij had het over de persoon tegen wie hij liep. Terwijl dat hij haar aan keek trok hij zijn wenkbrauwen wat op en er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht.

& Catelyn